نماز شب

امام صادق (ع): شرافت مؤمن در نماز شب خواندن و عزت او در خودداری از تعرض به آبروی مردم است. (میزان الحکمه، ج8، تفسیر عزت)

اگرچه عبادت و بندگی خداوند متعال و خواندن نماز، قرآن، دعا، راز و نیاز ونیایش بامعبود در همه حالات و اوقات پسندیده و ارزشمند است ولی بدون تردید شب زنده داری و پارسایی در شب و اشتغال به عبادت در دل تاریک شب هنگامی که همگان به خواب و استراحت پرداخته اند وخلوت کردن با "قاضی الحاجات" لذت، نورانیت و اثر دیگری دارد. 

سحر خیزی و نماز شب خواندن از عبادات ویژه ای است که ثمرات و فوائد مادی و معنوی فراوانی مانند: تقرب به خداوند، تحصیل خوشنودی او(فنا)، بازداشتن از گناه،برطرف شدن بیماری جسم، سلامتی بدن، زیبایی صورت، فراوانی روزی، پاکیزگی بوی بدن، در ردیف صالحان قرار گرفتن، هم خوی پیامبران شدن، مشمول رحمت پروردگار گشتن، ادا شدن قرض، از بین رفتن اندوه، ازدیاد نور چشم، نورانیت منزل، نورانیت صورت، آمرزش گناهان و... نمازهای یومیه و مخصوصاً نماز شب پیمودن راهی برای رسیدن به سرمنزلی است که این سرمنزل همان آرامش روانی و باطن، رستگاری، سعادت و موفقیت توأم با لذت و خلاقیت است. 

در نمازم خم ابروی تو در یاد آمد                                                            

                                                                                  حالتی رفت که محراب به فریاد آمد

 از من اکنون طمع صبر و دل و هوش مدار                                                 

                                                                                       کان تحمل که تو دیدی همه بر باد آمد 

                                                                                                                                     "حافظ"

گاهی وقت‌ها ما گیر در خودمان است...

حاج آقای قرائتی می گوید:

((یک کسی آمد گفت: آقای قرائتی من به راننده گفتم نگه دار نماز بخوانم. نگه نداشت نماز من قضا شد. گناه کردم؟ گفتم: بله. گفت: من که گفتم نگه دار. گفتم: چطور گفتی؟ گفت: رفتم گفتم آقای راننده یک جایی نگه دارید نماز بخوانم. گفت: بنشین صدایت می‌زنم. ما نشستیم صدا نزد.

گفتم: اگر چمدانت می‌افتاد چه می‌کردید؟ می‌گفتی: آقای راننده لطفاً نگه دارید چمدان من افتاد. نگه دار! نگه دار! چه... چمدانم افتاد. (با بیان حرکت) (خنده حضار) گفتم: آن غیرتی که برای چمدانت داری برای نماز نداری. گیر در خودت است. شما برای چمدانت نعره کشیدی، برای نماز نعره نکشیدی...))